Δυο άνθρωποι μικροί

Δεν είσαι η Μαρινέλλα στο Ηρώδειο
ο κόσμος σου να σε χειροκροτά
να φτάνεις το τραγούδι σου στο τέλος του
και να σε λέω θεά


Δεν είμ' ο Μητροπάνος στην Ιερά Οδό
λουλούδια να πετάς με το κιλό
στα χέρια να χορεύω το ζεϊμπέκικο
και να με λες Θεό


Αφού είμαστε δυο άνθρωποι μικροί
χωρίς τα στέμματά μας
ας έρθουνε λιγάκι πιο κοντά
τα στόματά μας


Δεν έχεις και τη φωνή της Εντίθ Πιαφ
δεν είσαι η Τζολί μα δεν είμαι κι ο Μπραντ
δεν έχει στρώσει κόκκινο χαλί
μπροστά μας η ζωή


Δε θα΄μαι ο πρώτος Έλληνας στο διάστημα
κι εσύ η πρώτη μις πρωθυπουργός
κι αν ήρωες αγάπη μου δε γίναμε
δε γίναμε ευτυχώς

Ты не Маринелла в Иродионе
Толпа чтобы тебе апплодировала
Чтоб дотягивать песню свою до конца ее
И чтобы я тебя называл богиней.


Я не Митропанос в Иера Одос
Цветы чтобы ты бросала килограммы
В руках, чтобы я танцевал зейбекико
И ты меня называла богом.


Поскольку мы два человека маленьких
Без венцов наших
Пусть приблизятся немного ближе
Губы наши


У тебя нет голоса Эдит Пиаф
Ты не Джоли, но и я не Брандт
Не расстелила красную дорожку
Перед нами жизнь


Я не буду первым греком в космосе
И ты первой мисс премьер-министр
Если даже героями, любовь моя, мы не стали
Мы не стали, к счастью.