Δυνατά, δυνατά

Σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα αντέχουν ξανά
και γίνονται ζωή

Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές


Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Δυνατά, δυνατά
σ’ ένα θέαμα κοινό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ


Κι όλο κάτι λέω
κάποια αγάπη κλαίω
κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα
Με τα χρόνια μου
στα σεντόνια μου
σαν φαντάσματα


Δεν υπάρχουν πολλά
που να τα ελπίζουμε μαζί
κοίτα, κοίτα ψηλά
κι άλλος αιώνας ζει

Словно женщина рождает
На земле ночь утро
И все выносит снова
И становится жизнью

Какой старый ковчег
Среди времени подземных ходов
Выносит еще на свет
Пары дыханий


Сильно, сильно
Стало все сильным слабое
Громко, громко
В одном представлении общем
Громко, громко
И как идут танца шаги
С открытыми руками
Я всем пренебрегаю


И все что-то говорю
Какую-то любовь оплакиваю
И все внутри себя горюю о развалинах
С годами своими
На простынях своих
Как привидениях


Нету многого
На что нам надеяться вместе
Смотри, смори высоко
И другой век живет