Της γερακίνας γιός

Μα εγώ δε ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος
τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές

μάνα μη λυπάσαι,
μάνα μη με κλαις


Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μου

Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου


Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ, μανούλα μου

στο κελί το διπλανό μου
φέραν κάποιον αδελφό μου
πόσο θα τραβήξει, ωχ, μανούλα μου

Но я не живу на коленях,
Я сын соколицы
Ну и что, что у меня открываются раны
Я выдерживаю огонь

Мама, не жалей,
Мама, не оплакивай меня


Ни кровати, чтобы лечь
Ни света, чтобы прочитать
Твое нежное письмо, ах, моя мамочка.

Лето, и холодно
Метр на два
Это моя клетка, ох, моя мамочка!


Окровавленную одежду
Стелю, чтобы отдохнуть
На мокрый цемент, ох, мамочка моя.

В соседней клетке
Принесли какого-то моего брата.
Сколько будет тянуться, ох, моя мамочка