Δραπετσώνα

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά


Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.


Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί


Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός


Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

С кровью построенный, каждый камень и горе,
Каждый гвоздь его - горечь и рыдание,
Но когда возвращаемся вечером с работы
Я и она, мечты, поцелуи.


Его избивал ветер и дождь,
Но это была гавань и объятье и сладкое прибежище,
Ах, домик наш, и у него была душа.


Возьми венок наш, возьми герань нашу
В Драпетсоне больше нет нам жизни,
Держи руку мою и пойдем, звезда моя,
Мы проживем, и пусть мы бедны.


Кровать и колыбель в углу,
В дырявой крыше звезды и птицы,
Каждая дверь его - пот и вздох,
Каждое окно его - небо.


Но когда приходил вечер,
В узком переулке веселились дети.
Ах, домик наш, и у него было сердце.