Νάρκισσος

Απόψε αγάπησα τα μάτια μου
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη
να `ταν το φως, που μες στην κάμαρα
τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει

Να `ταν το ρόδο τ `απριλιάτικο
που το `χα βάλει στη γωνία
να μην το δω να παραδίνεται
στη βραδινή την αγωνία;


Να `ταν αλήθεια το τριαντάφυλλο
που ξεψυχούσε στο ποτήρι
- ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν
και που είχαν απομείνει στείροι;

Το ρόδο που `σβηνε, το πάθος μου,
το παραθύρι που δεν κλείνω,
- ή μήπως επειδή σε κοίταξαν
τόσο πολύ το βράδυ εκείνο;

Сегодня я полюбил глаза свои
Смотря на них в зеркале
Был то свет, что в комнате
Так нежно и воздушно падает?

Была то роза апрельская
Которую я поставил в углу
Чтобы не видеть, как она сдается
Вечерней агонии


Была то вправду роза
Что отдавала душу в бокале
Или какие-то желания, которые меня измучили
И которые оставались бесплодными?

Роза, что увяла, страсть моя
Окно, что я не закрываю
Или, может, потому что на тебя смотрели
Так долго тем вечером?