Το πρώτο περιστέρι

Το κοφτερό να πάει βαθιά στο στήθος μου μαχαίρι
ο πρώτος ήλιος να φανεί το πρώτο περιστέρι

Στέκει το ρόδο απείραχτο μπρος στ’ ουρανού τη χάρη
ποιο κύμα ποια πρωτοφιλεί στ’ αμάραντο χορτάρι

Μέσα από ήλιους κι ουρανούς σε βλέπω δακρυσμένη
σαν άστρο που το νότισε λύπη συννεφιασμένη

Πέλαγα δάση και βουνά φέρνω σαν χελιδόνι
ποιος χωρισμός μας χώρισε ποια μοίρα μας ενώνει

Острый пусть войдет в грудь мою нож
Первое солнце покажется, первый голубь

Стоит роза нетронутая перед неба прелестью
Какая волна, кого целует в первый раз неувядаемой траве

Среди солнц и небес я вижу тебя заплаканную
Как звезду, что смочило горе пасмурное

Моря, леса и горы я приношу, как ласточка
Какое расставание нас разделило, какая доля нас объединяет