Άσπρες αυλές

Εγώ που λες καρδιά μου στα αζήτητα μεγάλωσα
και σε σκληρά κρεβάτια τα όνειρά μου χάλασα
Πως δεν αξίζω κάτι καλύτερο με πείσανε
και για να αναπνέω αντάλλαγμα ζητήσανε


Σε άσπρες αυλές μιας γειτονιάς
παιδιά κατώτερης γενιάς
τον πόνο τραγουδήσαμε
Μικρά κεράκια στη βροχή
φωτίσαμε για μια στιγμή
κι οι στεναγμοί μας σβήσανε


Εμένανε καρδιά μου οι άνθρωποι μ’ αγάπησαν
και οι δυστυχισμένοι το χέρι τους μου άπλωσαν
Πέτρες βαριές τα χρόνια τα πρόσωπα χαράξανε
και τα ονόματά τους σε μαύρες λίστες γράψανε

Я, кого ты называешь "сердце мое", в залежавшемся вырос
И на жестких кроватях мечты свои разрушил
И что я не заслуживаю чего-то лучшего, меня убедили
И чтобы мне дышать, замены просили.


В белых дворах квартала
Ребята низшего рода
Боль мы воспели
Маленькие свечки под дождем
Мы зажгли на миг
И вздохи наши погасли.


Меня, сердце мое, люди полюбили
И несчастные руку свою мне протянули
Камни тяжелые годы лица поцарапали
И имена их в черные списки записали.