Ένας ευαίσθητος ληστής

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα


Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει


Στην ερημιά που `χα βρεθεί
με το `να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο


Μα τώρα που `φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

Если бы завтра меня отправили на виселицу
Мамочка моя, мамочка бедная мать
Я знаю, чья слеза капла за каплей
Падала бы из глаз больших
Мамочка моя, мамочка бедная мать


Раз и меня записали в убийцы
Я принял мир за погоню
И жизнь за прогулку
Зло причиню злым
Ведь ты только их слушаешь
Но разум твоих их не принимает


В пустыне, в которой я очутился
С одной рукой на сабле
А с другой на евангелии
Пришли матери и сироты
И я решил, слезу, что причиняет боль,
Я им превращу ее в смех


Но теперь, когда настал момент
Закрыться всем счетам
Кто же сможет
Увидеть, что у меня было сердце,
Как дети любви
И простить меня