Ακρογιαλιές δειλινά

Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στην γη


Χωρίς ντροπή, αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί,
στα σκοτάδια να βρει


Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούνε την δόλια καρδιά


Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί

Вечереет вокруг и ночь
Расстилает темноту глубокую
Девушка чужеземная как призрак
Скитается одинокая по земле


Без стыда, разыскивает
Солнце, что потерялось,
В темноте хочет найти.


Может, ее обманули
Берега, вечера,
И порабощенное навсегда
Держат несчастное сердце.


Может, еще может,
Она сошла с ума,
И тогда кто спросит,
Чтобы узнать когда-нибудь "почему".